میدونی یه زمانی دوست نداشتم عادی باشم . می خواستم خاص باشم می خواستم همه نگاه ها به من باشه معروف باشم تا اینکه تو تیز هوشان قبول شدم و در قدم بعدی توی رباتیک مقام اوردم پروژه ام قبول شد و خلاصه حسابی بین دور وبری های خودم معروف شدم ودورم شلوغ شد اولش خیلی خوشحال بودم ولی بعدش فهمیدم که اینا همش پوچه!! چه فایده داره که معروف باشی ولی یه دوست درست وحسابی یه دوستی که به خاطر چیزایی که میدونی یا معروفیتت بات دوست نشده باشه بلکه به خاطر خودت بات دوست با شه رو نداشته باشی
وقتی معروف میشی همه ازت کار میخوان یعنی برای کاری که براشون انجام میدی بهت احترام میکنن.
هر جا میری زیر نظز هستی حق اشتباه کردن نداری!! حق جوونی کردن وشیطونی نداری باید همش بزرگ باشی!!! نمیتونی به کسی اعتماد کنی!! وخیلی چیزای دیگه........ . این اصلان خوشایند نیست!!!
پس اگر تصمیم دارید مهم بشید فکر این جا رو هم بکنید که بعدش دیگه نمیتونی عادی باشی!!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
پ.ن: اصلان دوست ندارم کسی مجبور باشه برام نظر بذاره!!! دوست دارم نظرات به خاطر مطلبم وخودم باشن نه اعلام حضور!!
موفق باشید یا حق..........
کلمات کلیدی:
